Ik doe ook van alles, van Facebook en Twitter naar Google+, vervolgens plaats ik nog foto's op Instagram, heb ik zojuist Pinterest ontdekt en ben ik ook groot fan van Fashiolista.
En ik blog natuurlijk ;-)
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik kan me wel erg irriteren aan het feit dat er zoveel mensen zijn die het heel erg nodig vinden om, bijvoorbeeld op Facebook, dag in dag uit te vertellen hoe leuk hun leven wel niet is.
Denk dan aan kreten als Love my life (en dat dan minimaal 2x per dag), en berichten over hoe leuk ze het wel niet met man, vrouw, vriend, vriendin etc. hebben.
Nog erger vind ik de berichtjes van like als je een zoon/ dochter hebt waar je heel veel van houdt. Heb ik die like nodig om aan de rest van de wereld te bewijzen dat ik van mijn zoon hou?!
Mijn zoon is mijn alles en daar hoef ik geen like voor te plaatsen, het is voor mij vanzelfsprekend dat je als ouder zijnde van je kind (of je ouders en andere familie) houdt, dus vind ik niet dat ik dat hoef te 'bewijzen' aan andere Facebook gebruikers.
Maar het ergste is, ik betrap mezelf er ook op! Liken op die onzin over zoons/dochters/vaders/moeder/etc. doe ik niet, ik like alleen wat ik zelf ook echt leuk of bijzonder vind en ik plaats ook geen kreten als 'love my life'. Het is toch ook logisch dat je je leven over het algemeen leuk vindt?!
Zo niet, dan wordt het tijd er eens wat aan te gaan doen!
Maar goed, ik kan me voorstellen dat mensen het ook irritant vinden als ik op mijn privé account enthousiast tig keer over QueenC vertel.
Dit probeer ik nu meer te scheiden...
En ook ik hang de vuile was niet buiten.
Als ik eens een discussie heb met manlief, zeg ik ook niet halverwege 'oeh, hou die boze blik dan plaats ik even een foto op Facebook'
En toen mijn zoon de eerste maanden zo ontzettend veel huilde, klaagde ik daar ook niet over op social media, ik plaatste alleen de happy face foto's.
En ook in real life vertel ik alleen maar wat ik wil vertellen.
Hierdoor dachten mensen ook dat altijd dat alles maar goed ging, maar ik weet nu dat alleen echte vrienden heus wel zien dat er iets niet goed gaat en dat je ouders de glimlach wel zien, maar juist zij zien dat je ogen niet meelachen.
Het was een eye-opener dat de mensen van wie je het niet verwachtte niets doorhadden en juist oordeelden zonder naar mij toe te komen en gewoon vroegen hoe het zat of waarom ik op een bepaalde manier handelde.
Dat had ik prima kunnen verklaren met gegronde redenen.
Zonder in details te treden (ik vertel nog steeds wat ik wil vertellen haha) zijn wij nog steeds scherven aan het ruimen van de afgelopen jaren en proberen we ondertussen iets op te bouwen, juist ook voor onze zoon en daar kan geen like op een plaatje of gedichtje tegenop!
En klaag ik? Ja, soms, maar dan wel thuis en niet op Facebook ;-) En dat geldt niet alleen voor mijzelf denk ik zo...
XoXo Maris
